اکسیژن، حرارت و سوخت سه المان تشکیل‌دهنده‌ی مثلث آتش هستند. این سه المان به علاوه واکنش شیمیایی مسبب انواع آتش‌سوزی هستند. هر ساز‌و‌کاری برای اطفا حریق می‌بایست یکی از این چهار المان را از روند آتش‌سوزی حذف کند. کپسول آتش نشانی پودری شبیه با استفاده از دو فرآیند موجب فروکش آتش می‌شوند:

• جداسازی سوخت از اکسیژن
• حذف حرارت از مثلث حریق

کپسول‌ آتش نشانی پودری به دو دسته استاندارد و ویژه تقسیم می‌شوند و هر کدام کاربردهای به خصوص دارند.

اولین کپسول آتش نشانی پودری مدرن در سال ۱۸۱۸ توسط یک کاپیتان انگلیسی به نام George William Manby ساخته شد. این کپسول شامل یک محفظه‌ی مسی از ۱۳.۶ لیتر محلول پتاسیم کربنات و هوای فشرده شده بود.
این نوع کپسول‌ها معمولا با یک برچسب آبی که روی آن به عبارت ” پودری” اشاره شده از سایر انواع کپسول‌های آتش نشانی متمایز می‌شوند.

از کپسول پودری استاندارد برای موارد زیر استفاده می‌شود:

• حریق ناشی از جامدات قابل اشتعال نظیر کاغذ، چوب و پارچه (حریق کلاس A)
• حریق ناشی از مایعات قابل اشتعال نظیر بنزین و رنگ (حریق کلاس B)
• حریق ناشی از گازهای قابل اشتعال مثل بوتان و متان (حریق کلاس C)
• حریق الکتریکی برای تجهیزات تا ۱۰۰۰ ولت

از نوع ویژه این کپسول ها برای اطفا حریق ناشی از فلزات به خصوصی استفاده می‌شود.

بهتر است ازین کپسول در موارد زیر استفاده نشود:

• حریق ناشی از روغن‌های پخت‌وپز
• حریق الکتریکی حاوی تجهیزات بالای ۱۰۰۰ ولت
• حریق در فضای بسته

مزایا:

• کارایی مناسب برای اکثر انواع حریق
• سرکوب سریع آتش
• نوع ویژه‌ی این کپسول‌ها تنها نوعی هستند که بر فلزات قابل اشتعال مؤثرند.

معایب:

• احتمال کم اشتعال مجدد
• پس‌ماند زیاد پس از آزادسازی مواد درون کپسول
• ایجاد اختلال در بینایی یا تنفس در صورت استفاده در فضای بسته